Minzaam
Oud-wethouder van Amsterdam Geert Dales was aan de beurt om voor de enquêtecommissie Noord/Zuidlijn uit te leggen wat zijn rol was bij dit uit de hand gelopen megaproject. De VVD-er Dales loodste in 2002 het definitieve besluit om de metrolijn aan te leggen door de gemeenteraad. Hij meldde toen aan de raad dat de aanleg 1,4 miljard euro zou kosten. Nu worden die kosten geschat op 3,1 miljard. Het openbare verhoor van Dales beloofde een van de hoogtepunten worden van deze raadsenquete. Het werd een dieptepunt.
Dat de ex-wethouder vanaf het eerste moment zou kiezen voor de aanval, was te verwachten. Hij heeft schoon genoeg van de in zijn ogen volkomen onterechte beeldvorming rondom zijn persoon. Hij zou indertijd bewust de kosten te laag hebben voorgespiegeld en de raad onvolledig hebben geïnformeerd.
Voor de enquêtecommissie verscheen dan ook een zeer verongelijkte Dales. En dat siert deze rasbestuurder niet. Dales viel leden van de enquêtecommissie regelmatig fel in de rede terwijl ze nog maar halverwege hun vraag waren. De commissievoorzitter moest Dales herhaaldelijk manen dat niet te doen. Hij trok er zich weinig van aan en wist zo de gang van zaken danig te verstoren.
Vragen over te lage posten onvoorzien of te lage risicoreserves deed hij minzaam af als niet relevant, al beantwoord of als een zaak waarvoor anderen verantwoordelijk waren.
Op die minzaamheid heeft Dales echter niet het exclusieve patent als het gaat om het project Noord/Zuidlijn. We zien het terug bij de meeste (ex-)bestuurders betrokken bij dit hoofdstedelijk drama: minzaamheid ten opzichte van kritische onderzoekers en de enkele ambtenaar die wel waarschuwde voor problemen, maar ook minzaamheid tegenover bewoners die zich vanaf het begin zorgen maakten over het project.
Een raadsenquête geldt als het zwaarste middel dat een gemeenteraad kan inzetten om de waarheid te achterhalen. Dat is niet niks. De burger heeft recht op die waarheidsvinding, want hij betaalt nu en in de toekomst mee aan de miljardenoverschrijding. Dan past dus enige bestuurlijke deemoed.
Nu na een paar dagen openbare verhoren kunnen we constateren dat deemoed een karaktertrek is die ontbreekt bij direct betrokken bestuurders. Het verhoor van Dales is in dat opzicht een voorlopig dieptepunt. Volgende week zet de commissie de verhoren voort.
Hans van Boxtel
Voor de enquêtecommissie verscheen dan ook een zeer verongelijkte Dales. En dat siert deze rasbestuurder niet. Dales viel leden van de enquêtecommissie regelmatig fel in de rede terwijl ze nog maar halverwege hun vraag waren. De commissievoorzitter moest Dales herhaaldelijk manen dat niet te doen. Hij trok er zich weinig van aan en wist zo de gang van zaken danig te verstoren.
Vragen over te lage posten onvoorzien of te lage risicoreserves deed hij minzaam af als niet relevant, al beantwoord of als een zaak waarvoor anderen verantwoordelijk waren.
Op die minzaamheid heeft Dales echter niet het exclusieve patent als het gaat om het project Noord/Zuidlijn. We zien het terug bij de meeste (ex-)bestuurders betrokken bij dit hoofdstedelijk drama: minzaamheid ten opzichte van kritische onderzoekers en de enkele ambtenaar die wel waarschuwde voor problemen, maar ook minzaamheid tegenover bewoners die zich vanaf het begin zorgen maakten over het project.
Een raadsenquête geldt als het zwaarste middel dat een gemeenteraad kan inzetten om de waarheid te achterhalen. Dat is niet niks. De burger heeft recht op die waarheidsvinding, want hij betaalt nu en in de toekomst mee aan de miljardenoverschrijding. Dan past dus enige bestuurlijke deemoed.
Nu na een paar dagen openbare verhoren kunnen we constateren dat deemoed een karaktertrek is die ontbreekt bij direct betrokken bestuurders. Het verhoor van Dales is in dat opzicht een voorlopig dieptepunt. Volgende week zet de commissie de verhoren voort.
Hans van Boxtel
het politieke bestuur heeft gefaald, weg ermee.
En geen leuke baantjes meer voor die Dales