What’s in a name?

Marokko hanteert een lijst met voornamen die Marokkaanse onderdanen mogen gebruiken. Dit geldt ook voor Marokkanen in het buitenland, of preciezer geformuleerd: voor uit Marokkaanse ouders geboren Nederlanders die, omdat ze hun Marokkaanse paspoort niet mogen inleveren, ook nog steeds Marokkaans onderdaan zijn. Wie voor zijn kind een andere, niet erkende naam gebruikt, krijgt allerlei bureaucratische, juridische en diplomatieke problemen in Marokko.

Vorige week maakte de Marokkaanse regering bekend dat de officiële lijst alleen nog mocht bestaan uit Arabische voornamen - Berbernamen zijn voortaan ook taboe. Nederland zou in de strengst mogelijke bewoordingen afstand moeten nemen van deze praktijk en van de regel dat de Marokkaanse nationaliteit niet zomaar kan worden opgegeven. Het gaat niet aan dat Nederlandse staatsburgers op deze manier in hun vrijheid worden beknot door het land waar ze oorspronkelijk vandaan komen. De te slechten barrières zijn te groot voor een individuele burger; het mag niet van de Marokkaanse Nederlanders worden verwacht dat ze ieder voor zich de strijd hierover aangaan. De overheid moet bewijzen dat ze het ook opneemt voor de Nederlanders van Marokkaanse komaf. Dat is een rel met Marokko waard.

Er zijn ongetwijfeld Marokkaanse Nederlanders die, als ze de vrije keuze hadden, hun Marokkaanse paspoort zouden inleveren en hun kind een Nederlandse naam zouden geven. De problemen die hen dit oplevert zouden voor rekening van de Nederlandse staat moeten komen. Het gaat niet alleen over de loyaliteit van die Marokkaanse Nederlanders tegenover Nederland. Het werkt ook andersom: Nederland dient ook haar loyaliteit te tonen tegenover deze groep ingezetenen.

Integratie komt van twee kanten, zeggen alle opeenvolgende ministers van integratie. Voeg de daad dan bij het woord. Wil de integratie vooruit worden geholpen dan dient de weg te worden geplaveid voor Klaas Jan Boulahrouz.

Sjors van Beek