Mystery Burger: Rolling Stones belemmeren debat

De jaarlijkse begrotingsbehandeling is voor elke gemeenteraad van belang. Vaak vervalt zo’n vergadering in een stroom aan saaie teksten die door fractievoorzitters worden opgelezen. In Assen gooit de GroenLinks-fractie het vergeefs over een andere boeg.

Tijdens de raadsvergadering over de Assense jaarbegroting hebben verschillende politieke partijen hun bijdragen klaar. Coalitiepartij PvdA roemt het college voor de bereikte resultaten in de afgelopen jaren en komt met suggesties voor de begroting van komend jaar. Er volgt een aantal kritische vragen van de CDA-fractie, waardoor er korte debatten ontstaan. Hetzelfde gebeurt als de fractieleiders van het CDA en de VVD aan het woord komen om hun visie op de begroting te geven: vragen en korte debatjes. Best aardig.

Voorvrouw Laura Punt van oppositiepartij GroenLinks komt echter met een bijzondere bijdrage. ‘Het college is volgens ons het best te vergelijken met de Rolling Stones. Net als bij de Stones wisselde bij dit college de bezetting nog al eens, maar ze blijven muziek maken al wordt de stijl voortdurend aangepast aan de tijdsgeest’, aldus Punt. Vervolgens vergelijkt ze elk collegelid met een nummer van de band. Wethouder Albert Smit (PvdA) is net als Paint it black, wethouder Alex Langius (ChristenUnie) heeft als christen geen Sympathy for the Devil. Andere bestuurders worden aaneengeschakeld met de nummers Time is on my side, Jumping Jack Flash en I wanna be your man. Via de powerpoint-projector zijn op de muur foto’s te zien van platenhoesjes. Raadsleden kijken vervreemd om zich heen. Sommigen lachen misplaatst. Anderen raken verveeld en babbelen met elkaar.

Punt gaat maar door: ‘Wethouder Beenen, Ankie, de Angie van het college met sociale zaken in de portefeuille and no money in our coats. Angie, when will those clouds all disappear? Angie, where will it lead us from here?’ Hierna volgt een lang verhaal waarin zo’n vijftien politieke issues worden vergeleken met liedjes van de Rolling Stones, begeleid door een bombardement aan beelden. Uiteindelijk sluit Punt af met het lied Don’t stop thingking about tomorrow van de band Fleetwood Mac, dat in 1992 tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen al werd grijsgedraaid door de Clinton-campaigners. Via de powerpoint speelt ze de videoclip af, zodat iedereen er verplicht naar moet kijken. Daarna is ze eindelijk klaar.

Zonder applaus, in stilte en met gebogen hoofd loopt Punt terug naar haar zetel. Geen enkel raadslid vraagt iets. Niemand wil debat. Haar bijdrage laat de raad koud, zo lijkt het. Op de valreep steekt D66-leidster Inge Eshuis haar hand op. Ze wil iets kwijt. Op verzoek van de burgemeester loopt Punt terug naar het katheder. Eshuis: ‘Ik mis de positieve dingen die het college heeft bereikt, juist ook op sociaal en groen gebied. Ik ben verbaasd over de inhoud van uw bijdrage en over de negativiteit ervan.’ Punt: ‘Dat is dan uw mening.’ Vervolgens loopt ze weer weg. Daar is de kous mee af.

Een originele inbreng tijdens een relatief saaie begrotingsbehandeling is nooit weg. Maar door het hele betoog te wijden aan de Rolling Stones, bereikte Punt juist het tegenovergestelde van wat ze wilde. Om in de Engelse termen te blijven: dit was gewoonweg too much.

Kemal Rijken

 

Mystery Burger weergeven op een grotere kaart