Havermans corrigeert Cornielje

Havermans toont ondubbelzinnig aan dat in het rapport-Cornielje diverse feitelijke onjuistheden staan. Waar Havermans het in verhullende taal over ‘nuanceringen’ heeft, gaat het verscheidene keren eenvoudigweg om correcties. Zo werd het veelbesproken OHRA-pand aangekocht terwijl in alle geledingen al duidelijk was dat het korps in financiële moeilijkheden verkeerde (Cornielje beweerde het tegendeel).

Ook hebben burgemeesters in het regionaal college wel degelijk diverse malen geïnformeerd naar de stand van zaken rond de sale and lease back-operatie (Cornielje beweerde hierbij ook anders). Bovendien stelt Havermans onverbloemd vast dat het onderzoek van Cornielje te veel aan de oppervlakte bleef: ‘De commissie-Havermans heeft, ten opzichte van de commissie- Cornielje, aanvullende feiten onderzocht en concludeert dat deze feiten noodzakelijk zijn om conclusies ten aanzien van het vastgoed te kunnen trekken.’

Met hun kritische conclusies zijn Havermans en het uitvoerende bureau Berenschot over hun eigen schaduw heen gesprongen. Beide waren nauw betrokken bij het onderzoek van Cornielje. Om die reden spraken critici vooraf van een slager die zijn eigen vlees zou gaan keuren. Op zichzelf is dit waar. Toch kan achteraf worden vastgesteld dat dit desondanks heeft geleid tot een kritisch en verhelderend rapport.

De kracht van Havermans is ook dat hij een hard oordeel durft uit te spreken. De toenmalige korpsleiding en korpsbeheerder wordt ‘onprofessioneel’ handelen verweten, het ontbreken van documenten wordt ‘laakbaar’ genoemd. Dat is andere koek dan de omfloerste formulering van de commissie-Cornielje dat bepaalde feiten ‘niet uit documenten kunnen worden afgeleid’.

Tegelijkertijd blijven ook na ‘Havermans’ vragen onopgehelderd. Met de sale and lease back-constructie waren tientallen miljoenen (toen nog) guldens gemoeid, en de zweem van vriendjespolitiek heeft er altijd omheen gehangen.

Hoewel er geen concrete aanwijzingen zijn voor strafbare feiten, had hiernaar al veel eerder diepgaand onderzoek moeten worden verricht. In 2002 is dit ook bepleit door de rijksrecherche. Het is te wijten aan de toenmalige driehoek, onder wie zittend korpsbeheerder Pauline Krikke, dat het nooit zover is gekomen.