Exit wethouder

Iemand die, zodra het hem te moeilijk wordt, door een zijdeur verdwijnt? Dominique Schrijer, tot voor kort te Rotterdam als wethouder belast met sociale zaken, gaf schoorvoetend toe dat hij het ook anders had kunnen aanpakken. Maar nee, zo’n bezuiniging als het Rijk nu van hem eiste, daar zou hij zijn handtekening nooit of te nimmer onder kunnen zetten. Het klonk eerlijk gezegd Roomser dan de Paus.

Hij deed het voorkomen als was het een beslissing geweest die hij bij zijn volle verstand had genomen. Ondertussen liet hij al zijn politieke vrienden en naaste collega’s, onder wie ook enkele trouwe PvdA-leden als mevrouw Kriens (Financiën) en de heer Karakus (Wonen), in grote verlegenheid achter. Waren zij dan zo slecht dat ze die bezuinigingen wel voor hun verantwoording wilden nemen?

Is het erg nu Dominique Schrijer zichzelf van het toneel gespeeld heeft? Een erg warm mens, vertelt hij zelf, is hij nooit geweest. Hij moest het hebben van de scherpte van zijn tong en van de principes die hij overeind probeerde te houden. Ondertussen maakt hij van zijn optreden zoiets als een sterrenparade. Hij schrok er niet voor terug ook zijn eigen partij in de flank aan te vallen en luisterde naar iedereen, behalve naar de mensen die hij tot voor kort als zijn politieke vrienden zag. Hij wekte inderdaad sterk de indruk dat hij voor zijn verantwoordelijkheden weg wilde lopen. Hij weeklaagde een dag lang over het gebrek aan vertrouwen dat hij ondervond van zijn collega-wethouders. En van zijn fractievoorzitter, de heer Richard Moti. Ook hem overlaadde Schrijers met verwijten over zijn asociale handelingen.

Aldus liet de boze wethouder weinig gelegenheid voorbij gaan om zijn voorheen politieke vrienden ernstig tegen hem in het harnas te jagen. Zelf vreest hij dat er 3 duizend Rotterdamse arbeidsgehandicapten op straat komen te staan. Dat klinkt mooier dan het is. Want uiteindelijk gedraagt de ex-wethouder zich toch sterk als een kamikazepiloot die zich met zijn toestel in de vijandelijke vloot boort. Een groot respect kan een mens voor dat soort politiek niet opbrengen. Bij de KRO verdedigde Schrijer zich door te zeggen dat hij nooit de bedoeling had om zijn achterblijvende collega’s Kriens en Karakus een hak te zetten. Zij zijn nu door hem te kijk gezet als de opportunisten die bereid zijn asociaal beleid door te zetten als vorm van coalitiebehoud. Dat mag je een door de wol geverfd politicus als Schrijer verwijten.

Op de keeper beschouwd, heeft hij zijn collega’s niet alleen in het nauw gebracht, maar ze ook het verwijt van onbetrouwbaarheid gemaakt. Schrijer kondigde aan dat hij binnenkort een hapje gaat eten met PvdAleider Job Cohen. Hij zei dat met zoveel ingehouden trots dat hij zich alleen al daardoor lichtelijk als his masters voice ontmaskerde. Ik geloof niet dat er aan de Rotterdamse wethouder een glansrijk politiek licht verloren gegaan is.