De nieuwe Pim?

In zekere zin is dat begrijpelijk omdat Wilders in het defensief leek te zijn gedrongen. Het Amsterdamse openbaar ministerie gaat hem immers alsnog vervolgen, en Groot-Brittannië weigerde hem het land binnen te laten vanwege zijn ‘haatzaaiende’ boodschap.

Maar zoals er perioden in het leven van een politicus kunnen zijn waarin alles wat hij oppakt zich tegen hem keert – Wouter Bos heeft daar lange tijd last van gehad – zo kunnen er ook tijden zijn dat alles in goud verandert. Dat is nu bij Geert Wilders het geval. De dreiging met vervolging, het gedrag van de Engelse regering en nu ook zijn kleine tournee door de Verenigde Staten hebben alle in zijn voordeel uitgewerkt. Met als gevolg dat hij bij De Hond op 27 zetels staat en daar inmiddels de grootste partij is.

Eigen schuld, dikke bult, zou je in eerste instantie geneigd zijn te zeggen. Alle andere partijen hebben ruim vier jaar de tijd gehad een antwoord op Wilders te formuleren. Zij hebben dat hautain nagelaten. Wilders moet tegenover de Amerika-correspondent van De Telegraaf enige emotie hebben weggeslikt en vervolgens hebben aangekondigd dat hij op snelle verkiezingen hoopt zodat hij de volgende premier kan worden. Maar zover is het natuurlijk nog lang niet. In de eerste plaats gaat het hier niet om een verkiezingsuitslag, maar om peilingen, in dit geval zelfs van een bureau dat stelselmatig afwijkt van de uitkomsten van andere bureaus. Bij hen zijn CDA en PvdA nog altijd groter dan de PVV.

In de tweede plaats moet Wilders – ook al zou hij zijn eigen positie vasthouden en op die 27 zetels uitkomen (wat natuurlijk ook nog maar te bezien staat) – samen met andere partijen een regering gaan vormen. Winst van de PVV betekent verlies voor de VVD en dat betekent dat Rutte en de zijnen dan in de oppositie blijven. Dan moet Wilders met CDA, PvdA en D66 aan de bak (want er zullen sowieso vier partijen nodig zijn), en dat lijkt mij een boeiend schouwspel op te leveren: Wilders aan tafel met Coskun Çörüz, Fatma Koser Kaya en Ahmed Marcouch, drie mensen die volgens Wilders om principiële redenen niet eens democratisch kúnnen zijn. Dat worden lange onderhandelingen.

En in de derde plaats, tot slot, kan Wilders zijn inhoudelijke uitspraken tegenover zijn kiezers niet gaan afzwakken. Dan zou hij immers doen wat hij de rest van Den Haag altijd verwijt. En dus zullen potentiële coalitiepartners moeten slikken dat de grenzen dichtgaan voor moslims en dat Marokkaantjes met een dubbel paspoort na twee overtredingen terug worden gestuurd naar Marokko. Voor zo’n beleid zullen weinig coalitiepartners zich melden.

Wanneer Wilders 27 zetels wint, wordt hij dus geen premier, maar wordt dit land onregeerbaar. Zou Wilders zich kunnen ontpoppen als de nieuwe Pim Fortuyn? Die vraag wordt hier en daar gesteld. Maar het enige punt van overeenkomst bestaat in beider meesterschap in de omgang met de media. Fortuyn had het ook over islamisering, maar geloofde dat het mogelijk was moslims in de Nederlandse samenleving te integreren. Wilders gelooft dat allang niet meer, en vanuit die gedachte kan de enige oplossing alleen in het vertrek van moslims bestaan. Het is opvallend dat Wilders in de VS vorige week vooral steun kreeg van bloggers en columnisten die dat ook voorstaan, zoals Lawrence Auster (www.amnation. com/vfr).

Bovendien beschikte Fortuyn over een duidelijke visie op de problemen in de Nederlandse samenleving, zoals hij die bijvoorbeeld in De verweesde samenleving heeft vastgelegd, en had hij meer pijlen op zijn boog dan alleen een anti-islamstandpunt. En hij was grappiger, en ongemeen veel erudieter dan de ongekend monomane Wilders.

Maar we weten het niet. Wie had twee jaar geleden durven voorspellen dat een van de leiders binnen het politieke en bestuurlijk establishment van Nederland, Paul Schnabel van het SCP, in een interview zou zeggen dat Wilders eigenlijk heel normaal is, dat hij gewoon zegt wat anderen denken, en dat hij gewoon begrijpt dat het hier om de machtsvraag gaat: worden zij hier de baas of blijven wij het?