'Ik blijf wel gewoon Boy'

Boy Scholtze wilde op zijn 31ste burgemeester van Drimmelen worden. ‘Maar er waren zoveel redenen waarom ik het niet zou halen.’ Hij wordt het toch, op woensdag 21 december. Boy vertelt het ‘geheime’ sollicitatieverhaal van de ‘je/jij-burgemeester’.

‘Ik zie iets aan jou. Er is iets’, zegt Loek tegen Boy. Als je tien jaar samen bent, weet je wanneer er iets aan de hand is. Ze zitten prinsheerlijk in het zonnetje bij More-Itz in Drimmelen en kijken uit over de Amer. Boy heeft Loek meegenomen voor een trip langs de Biesbosch. ‘Ja’, geeft Boy toe, ‘er is iets. Ik heb je hier mee naartoe genomen omdat Drimmelen een burgemeester zoekt.’ ‘Doen! Dat past helemaal bij je’, zegt Loek meteen. ‘Als hij het ambt en de plaats geen goed idee had gevonden, dan had ik het niet gedaan.’

Boy Scholtze (31) doet het dus. Hij schrijft een sollicitatiebrief, voert een paar gesprekken en eindigt bij de laatste twee. Begin deze maand gaat de telefoon in het Brabantse Udenhout: de gemeenteraad van Drimmelen wil hém als burgemeester. Boy Scholtze had zijn politieke boek wel zo’n beetje gesloten. ‘Ik kwam op mijn 21ste in de gemeenteraad van Haaren, een Brabantse gemeente die twee jaar na Haren in het hoge noorden werd opgeheven. Na tien jaar voor de VVD in de gemeentepolitiek te hebben gezeten, merkte ik dat ik meer geïnteresseerd was geraakt in het overbruggen dan in het opzoeken van de verschillen. Dat laatste doe je van nature in de politieke arena. Dat had ook te maken met de herindeling van Haaren, waarbij veel raadsleden de confrontatie zochten.

Wat had dat voor zin? Het was verstandiger om ervoor te zorgen dat de dorpen Biezenmortel, Esch, Helvoirt en Haaren goed terecht zouden komen. Toen Haaren op 1 januari 2021 werd gevierendeeld en mijn dorp Biezenmortel werd opgenomen in Tilburg, was ik politiek gezien klaar. En dat vond ik op dat moment wel prettig.’

Scholtze stort zich op zijn werk als operationeel manager projectontwikkeling en vastgoedbeheer bij het vastgoedbedrijf van zijn oom en tante in Tilburg. ‘Maar het openbaar bestuur verdween niet uit mijn gedachten’, zegt hij in Grand-Café Panorama, ook met zicht op de Biesbosch. En dan kun je erop wachten. In juni van dit jaar ziet hij op de sociale media dat Drimmelen (28.000 inwoners) op zoek is naar een nieuwe burgemeester. Gert de Kok, een van ‘s lands langstzittende burgemeesters, houdt het na drie termijnen voor gezien.

De gemeente wil ‘een ‘je/jij’-persoon’, die ‘met een informele houding makkelijk contact legt met alle inwoners van de verschillende dorpen binnen de gemeente’. Boy Scholtze: ‘Ik las dat op mijn werk en ben onmiddellijk naar Drimmelen gereden. Ik kende Drimmelen van de Biesbosch en het Waailand Feestival, maar verder niet echt. Ik reed hier rond en dacht: dit is een gave plek. Ik heb niemand iets verteld. Ik wilde eerst ontdekken wat die ontdekking met mijzelf deed. Is het een bevlieging? Is het blijvend? Ik zette er best wat mee op het spel. We waren net verhuisd. We hadden het huis helemaal verbouwd. Ik werk in óns familiebedrijf. Daar lag mijn toekomst.’

Droomreis

Het is geen bevlieging; Drimmelen laat Boy niet los. Hij schrijft een brief aan de koning en laat niets aan het toeval over. Scholtze: ‘Ik heb hem zelf bezorgd in het provinciehuis in Den Bosch. Ik ken daar mensen, dus ik ben er ‘s avonds naartoe gereden. Ik had nog net geen capuchon over mijn hoofd getrokken. Want hoe leg je uit dat je met een brief naar het provinciehuis komt? Het is een vertrouwelijke procedure, en dan moet je niet hebben dat bekend wordt dat Boy burgemeester van Drimmelen wil worden. Ik had overigens niet de illusie dat dat zou gebeuren hoor. Ik was jong en anderhalf jaar uit de politiek, ik was nooit wethouder geweest en volop bestuurders waren na de raadsverkiezingen op zoek naar werk. Drimmelen heeft zo’n doorgewinterde burgemeester, en om dan te kiezen voor de jongste burgemeester van Nederland?’

Boy Scholtze is trouwens niet de enige die Drimmelen ziet zitten. Achttien mensen solliciteren naar het burgemeesterschap. Boy heeft alleen wel een ‘probleem’. ‘We zouden op donderdag 3 november naar San Francisco vliegen voor een rondreis door Amerika. We hadden die droomreis vanwege corona twee jaar uitgesteld. Alleen, op 3 november zou de gemeenteraad van Drimmelen de voordracht bekendmaken. Over de reis maakte ik mij eerst geen zorgen, totdat ik werd uitgenodigd voor een gesprek met de vertrouwenscommissie. Ik kwam verder en verder en toen kwam het bericht dat ik bij de laatste twee zat.

En nu? We waren op onze geheime missies naar de dorpen in Drimmelen zó enthousiast geworden.’ Geheim, want nog steeds mocht niemand weten wat Boy had bekokstoofd. ‘Ook in de familie niet. En dat was best lastig. Je gaat vanuit Tilburg namelijk niet zo snel naar deze kant van Brabant. Ik kon niet zeggen: “Het was zo leuk in Made”, of: “Wat we nou toch hebben gezien in Hooge Zwaluwe”. We gingen echt stiekem naar Drimmelen.’

Waarom nog steeds de familie erbuiten gelaten? ‘Daar had ik twee redenen voor’, zegt Scholtze. ‘Als iets vertrouwelijk is, dan is iets vertrouwelijk. De vertrouwenscommissie heet niet voor niets vertrouwenscommissie. Het was ook niet zo dat ik wegwilde uit het familiebedrijf. Het voelde niet goed om te zeggen dat ik misschien wel zou vertrekken.’

Jubelstemming

Het is eind oktober en Boy is verder gekomen dan hij ooit had durven hopen. Maar zijn droom kan dan nog steeds in duigen vallen. Scholtze: ‘Je kunt het worden, maar je kunt het ook niet worden, zo simpel is het. Ik ben tien dagen lang alleen maar bezig geweest om redenen te bedenken waarom ik het níét zou halen. Dat doe je dan vooral om teleurstelling te voorkomen. Maar Drimmelen voelde zo goed, dat ik er toch rekening mee hield dat ik op 3 november gebeld zou worden met goed nieuws. We hadden onze vakantie naar Amerika zo geboekt dat we alles konden verzetten. Dat had niet te maken met Drimmelen, maar met corona. Je wilt geen droomreis maken als alles weer dicht zit. Toen ik wist dat ik bij de laatste twee zat, kon ik onze droomreis nog net verzetten. Dat was nog wat, want hoe konden we dat aan onze omgeving verkopen? Heb je er zo naar uitgekeken, en dan ga je niet. Ons excuus was dat Loek een andere baan kon krijgen bij veiligheidsregio Brabant-Noord. Dat was ook zo, juist op dat moment.’

Donderdag 3 november. De raad vergadert van half acht tot half negen ’s avonds (besloten) over de nieuwe burgemeester. Boy heeft zes maanden in onzekerheid gezeten, maar nu is hij op van de zenuwen. ‘Dat was een verschrikkelijk uur. Ik wist niet waar ik het zoeken moest; zitten of staan. Dus dan maar weer eens onder de douche. Word ik het en ben ik in een jubelstemming, of word ik het niet. En dan kan ik het met niemand delen. Ik kon moeilijk zeggen: “O ja, ik heb slecht nieuws gehad, want ik word geen burgemeester van Drimmelen”.’ Had hij ook dan zijn familie nog steeds onwetend gelaten? Scholtze: ‘Ik zou het misschien na een paar maanden terloops hebben gebracht, maar ik zou niet direct de telefoon hebben gepakt om te vertellen dat ik geen burgemeester van Drimmelen was geworden. Gelukkig kon ik mijn moeder vertellen: “Eerst het goede nieuws, Loek heeft zijn nieuwe baan, maar er is ook iets anders …”’

Want even na half negen heeft Boy het verlossende telefoontje gekregen van de voorzitter van de vertrouwenscommissie. Drimmelen kiest voor hém. Boy Scholtze: ‘Wat was ik blij! Een half uur later zou de voordracht openbaar worden. Ik heb toen onmiddellijk mijn familie gebeld. Mijn oom en tante van het vastgoedbedrijf schrokken enorm van het nieuws, maar zeiden ook: “We gunnen het je en we wisten dat je ooit zou kunnen vertrekken”.’ Boy kan die donderdagavond met een gerust hart afreizen naar Made. ‘We hadden om half tien ‘s avonds moeten landen in San Francisco, maar in plaats van dat ik op het vliegveld de aankomsthal binnenstapte, stapte ik om klokslag half tien ‘s avonds het gemeentehuis in Made binnen.’

Dorpen

Dat wordt verhuizen naar Drimmelen, dus. Boy Scholtze: ‘We hebben ruim anderhalf jaar geleden een prachtig huis gekocht in Udenhout. Maar we zitten niet vastgebakken aan het dorp hoor. Als het waar dan ook goed voelt, is het goed. Je weet ook dat je moet verhuizen en dat wil ik ook. Je moet onderdeel zijn van de gemeenschap. We zijn al voorzichtig aan het kijken, want ik wil niet te lang op en neer pendelen.’ Tot half december draagt hij zijn werk bij LBB Vastgoed over, en daarna is het full swing aan de slag in Drimmelen.

Scholtze: ‘We zijn uit de corona en ik kan gelukkig een goede start maken. Dat is echt mijn doel. Dat heb ik ook in de sollicitatiegesprekken gezegd. Drimmelen wilde een open en toegankelijke burgemeester, en die krijgen ze. We zijn deze zomer in alle dorpen en buurtschappen geweest. Ik heb een beeld van de dorpen en hun identiteit gekregen. Ik herken de dorpskarakters. Ik heb altijd in dorpen gewoond. Haaren bestond uit vier dorpen, ik woonde in een dorp met nog geen 1.500 inwoners. Als burgemeester wil ik die karakters nog beter kunnen doorgronden.’

Dat doet hij als ‘s lands jongste burgemeester en zijn voornaam is Boy (gevolgd door Gerardus Henricus, maar dat telt niet). Een ‘je en jij-burgemeester’, want dat wilde de gemeenteraad. En, o ja, die informeel moest zijn. Dus de burgemeester is in februari prins carnaval? ‘Dat gaat te ver’, lacht de burgemeester in spe, ‘ook omdat ik burgemeester van heel Drimmelen word, terwijl je prins carnaval wordt in Terheijden of in Lage Zwaluwe.’ Jong en informeel wil niet zeggen dat hij de ‘amicale en leuke gozer’ gaat uithangen in Drimmelen.

Boy Scholtze: ‘Want dan loop je het risico dat anderen uit het oog verliezen dat je de burgemeester bent. Je moet een goede balans vinden tussen onderdeel van de gemeenschap zijn en de autoriteit die bij het ambt hoort. Ik heb van jonge burgemeesters begrepen dat mensen je als jonge burgemeester gaan uittesten. De gemeenteraad gaat ervan uit dat ik daarmee om kan gaan, en dat denk ik zelf ook. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Maar ik blijf wel Boy.’