Thuis...

En toen zaten we thuis. Met z’n allen. Natuurlijk niet helemaal onverwacht al gaat het wel snel de laatste dagen. Mijn mailbox ontploft en mijn whatsapp stroomt vol. Bizar om te zien hoe iedereen bezig is met de nieuwe werkelijkheid. Ook ik rol hier net als iedereen halsoverkop in. Een werkelijkheid waar ik niet om heb gevraagd en zonder draaiboek. Maar wel één die nodig is nu.

Zorgen dat we alles doen om de veiligheid van mensen zoveel mogelijk te borgen. Dat is prioriteit nummer één. Vragen beantwoorden van collega’s. Wat kan wel en wat kan niet, hulp bieden. Gelukkig ben ik omringd door collega’s die niet bij de pakken neer zitten. Niemand heeft de wijsheid in pacht maar samen bedenken we toch steeds goede oplossingen.

Hoe houden we samen met onze klanten en partners de wereld nog zoveel mogelijk draaiend? Ook hier de vraag, wat kan wel en wat niet. Goed om te merken dat ons digitale netwerk uitstekend is. Van de één op de andere dag werkt 90 procent van de Arcadianen thuis. En ik dus ook. Gisteren ben ik wel even naar kantoor geweest in Arnhem. Tien minuten lopen van mijn huis. Gedragen mensen zich nu anders? Ik merk het nog niet tot ik langs de apotheek loop waar maar twee mensen tegelijk naar binnen mogen. Er staat een rij voor de deur. Een gevoel van onbehagen bekruipt me. Dat wordt sterker als ik iets later over een verlate afdeling in het kantoor loop. In de verte zie ik een jas hangen. Een andere collega! Ik maak op gepaste afstand even een praatje. ‘Social distancing’ is simpel te realiseren hier.

Als ik iets later naar huis ga, loop ik langs een volle fruitmand. Vreemd denk ik. Normaal is deze na een halve dag al leeg. De nieuwe werkelijkheid. Ik pak een paar bananen en stop ze in mijn tas. Dat zou ik normaal nooit doen maar hier liggen ze toch te verpieteren. Straks even mijn collega Frans bellen om de fruitleveringen te stoppen.

Thuis schuif ik weer achter mijn laptop. Een overleg in teams staat op de agenda. Contact met mijn collega’s in andere Europese landen. Hoe houden we onze dienstverlening voor onze internationale klanten zo veel mogelijk op peil. Wat kunnen we van elkaar leren. In Italië is ons kantoor in Milaan al wekenlang gesloten en ook in Franrijk gaat alles op slot. Verhalen van collega’s zijn vaak indringend en soms ook bemoedigend. We houden elkaar vast. Niet alleen als Arcadianen onderling maar ook samen onze klanten en partners. We zoeken en vinden samen vaak oplossingen voor de vragen die op ons afkomen.

Na een lange dag met gesprekken per skype, teams en telefoon klap ik mijn laptop dicht: lichte hoofdpijn. Even luisteren naar het acht uurjournaal om te zien wat er vandaag verder is gebeurd. Ik word geconfronteerd met andere Nederlanders die ook keihard te maken krijgen met de nieuwe werkelijkheid. ZZP’ers en MKB’ers die van de één op de andere dag hun hele inkomen zien wegvallen. Mensen in de zorg die met gevaar voor hun eigen gezondheid lange dagen maken om iedereen die nu hulp nodig heeft deze ook te geven. Diep respect.

Een beetje verdoofd zitten mijn vrouw en ik op de bank. Zij heeft de hele dag in onze keuken gewerkt en ik in de kamer. Morgen andersom, vraag ik. Nee hoor, wel gezellig in de keuken. De poes van de buren komt regelmatig langs en het is er lekker licht. Prima, denk ik.