Een nieuwe werkelijkheid. Station Driebergen-Zeist

Op 13 mei 2020 stond de feestelijke opening van het nieuwe station Driebergen-Zeist gepland. Deze is uitgesteld tot oktober. Feestelijke openingen worden niet zomaar verplaatst. Dan is er echt iets aan de hand. De nieuwe werkelijkheid van sociale onthouding is surrealistisch. Niemand had kunnen verzinnen dat onze overheid na profilering van ‘het nieuwe werken’ een landelijke campagne zou starten waarin ‘het nieuwe boodschappen doen’ centraal zou staan.

 

De hele situatie heeft ook iets kunstzinnigs. Er wordt meer klassieke muziek gestreamd dan ooit tevoren. Door hobby’s in en om het huis ontplooien mensen zich. Professionele beoefenaars bieden kunsten gratis aan. Ze hebben geen keuze; er is door het samenscholingsverbod nauwelijks werk voor artiesten. Maar kunstenaars geloven ook in het vermogen van de kunst om onze wereld opnieuw uit te vinden. Op onze schermen tonen we elkaar bijzondere plaatjes. Grappige filmpjes uit huiskamers overal ter wereld houden het moreel hoog terwijl we zoeken naar een nieuw normaal.  Kunst verbindt mensen in een belevenis van verbeelding en ontroering. We zoeken bevestiging van het feit dat dit nog steeds een prachtige wereld is. We willen stoppen om even adem te halen en aan de rozen te ruiken.

 

Maar de lente wist het niet en het ontsproot.
Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af.
Ze schonk de mensen haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren.1

 

Ook de architectuur wist het niet. Openingen werden afgeblazen, maar gebouwen zijn toch in gebruik genomen. Die gebouwen staan hun pracht uit te stralen in een lege wereld zonder mensen. Sinds jaar en dag zijn veel architecten dol op foto’s van gebouwen zonder mensen. Dat is eigenlijk heel gek als je bedenkt dat architecten de mens vaak centraal stellen in het ontwerpproces. Maar het heeft ook wel wat; zo’n plaatje van een gebouw in volle glorie, maar dan zonder mensen en zonder geparkeerde fietsen.

Liefhebbers kunnen hun hart ophalen bij station Driebergen-Zeist. Daar tref je nu de rustgevende schoonheid van de verlaten poort van de Utrechtse Heuvelrug. Fonkelnieuw, brandschoon, nauwelijks betreden. Voor het landschapsontwerp is inspiratie gezocht in de Engelse landschapsstijl. In de 18e eeuw werd deze stijl in Nederland gebruikt bij de inrichting van de landgoederen en buitenplaatsen. Zichtlijnen in het landschap zijn kenmerkend voor deze stijl. Bij Driebergen Zeist zijn de reeds bestaande zichtlijnen intact gebleven en is het stationsgebied getransformeerd in een landgoedstation. Het oorspronkelijke open karakter van het landschap is behouden en het wegverkeer heeft ‘het veld geruimd’ naar een positie onder het maaiveld. De ingewikkelde knoop van verkeersstromen is ontward door de weg, het busstation en het stationsplein in een verlaagd en glooiend landschap onder het spoor te leggen. Nu is de ruimtelijke betekenis van deze plek beter voelbaar dan ooit. Minder auto’s, minder treinen, minder bussen, minder mensen. Zo nu en dan een fietser die afstapt om alvast te kijken naar wat in oktober pas gevierd gaat worden. Het is het wachten waard.

Wil je meer weten? Bekijk hier de projectbeschrijvingen van onze stationsarchitecten.

1 Susan Blanco / Irene Vella (maart 2020)

Onlangs is er ook een interessant artikel verschenen over dit iconische project.