Mijn balanceer act...

Binnen Arcadis dachten we dat ‘digital’ onze sector zou ontregelen, maar de disruptie komt uit heel andere hoek en heet Covid-19 of Corona. Heel Nederland is ontregeld en de druk op ons zorgstelsel neemt fors toe. Andere sectoren zijn of superdruk, zakken helemaal in of proberen – zoals bij ons – zo goed en zo kwaad als het kan klanten te blijven helpen. Digital is nu juist handig, want met alle toepassingen is werken vanuit huis een stuk makkelijker en houden we contact.

Ook het sluiten van de scholen kwam als maatregel om verspreiding van het virus te vertragen. Met z’n vijven (man en drie kinderen) leren en werken we nu vanuit huis. Het vergt enige creativiteit, maar eigenlijk gaat dat best goed. Wat ik mij afvraag is hoe anderen het doen.

Goed. De eerste dag begonnen we met overleg met de kids over hun schoolschema. Via Google kwamen we op diverse sites als junior-Einstein, vervolgens zetten we de kinderen achter de laptop aan het werk. Het weer was goed en ‘speelkwartier’ was fijn. Niet veel later volgden de schoolinstructies en werkpakketten. School communiceerde via mail en we kregen toegang vanuit huis tot de digitale leeromgeving, hoezo digital disruptief… voor de kinderen was dit al bekend terrein.

Met drie kids en twee ouders was het even puzzelen voor iedereen voor een digitale werkplek. Na wikken en wegen kochten we er een ‘chromebook’ bij. Er ging een wereld voor me open! Het onderwijsaanbod op ‘mijn omgeving online’ was prima en ik kreeg een deja-vu gevoel bij de melding van een server capaciteitsprobleem in de digitale ‘tunnel’ van het lespakket Squla. Maar dit werd bijna net zo snel opgelost als bij Arcadis.

Verder hebben we hier in huis duidelijke afspraken over wie waar werkt en welke ouder ‘hulpdienst’ heeft. Desondanks kwam er zomaar een zoon of dochter tijdens een Microsoft Teams vergadering met het directieteam van Arcadis binnenwandelen. Of speels op het raam tikken tijdens mijn internationale (per Skype) vergadering met de Lovinklaan Foundation. Mijn Gebouwen managementteam overleg werd onderbroken omdat mijn man koffie kwam brengen :-)

Waar ik me normaal gesproken opgelaten zou voelen in deze situaties heeft nu iedereen begrip, want we zitten allemaal in dezelfde bizarre situatie. En dat verbindt dan ook weer.

Thuiswerken zegt ook wel iets over mijn collega’s, partners en klanten! Kinderkamers, zolders, keukens en zelfs de trap kwamen voorbij als achtergrond. Maar een dag videobellen is vooral ook heel vermoeiend. Ik ben daarom blij dat op de school van mijn kinderen meedoet aan de uit Schotland overgewaaide ‘Daily Mile’; minimaal vijftien minuten hardlopen op school. Dat houden we er bij onze thuisschool dus ook maar in. Elke dag een half uurtje hardlopen, wandelen of skeeleren is ook voor deze werkende moeder een welkome afwisseling. Dus ik doe lekker mee en vervolgens in sportoutfit ‘callen’.

En dan tot slot veiligheid & gezondheid. Want deze crisis gaat allereerst over gezondheid. Hoe zorgen we in deze nieuwe werkelijkheid voor gezonde omgangsvormen? Op het werk hebben we daar duidelijke afspraken over. Maar hoe doen we dat thuis? En met de kinderen die ook samen of buiten willen spelen? In onze buurt hebben we daar nu afspraken over gemaakt, zodat we van elkaar weten wat we wel en niet goed vinden.

Maar het blijft voor mij óók een zoektocht. Wat kan wel en wat kan niet. Heb jij nog tips voor deze nieuwe, voor iedereen onbekende en ook wel een beetje verontrustende situatie waarin we continue een balanceeract uitvoeren tussen focus op persoonlijke gezondheid, gezonde business en een nieuwe generatie opleiden..?

Ik hoor het graag!