We moeten veerkracht en duurzaamheid samen aanpakken om sterker uit deze crisis te komen

Eén van de dingen die het COVID-19 of coronavirus heeft aangetoond, is dat ‘duurzaamheid’ en ‘veerkracht’ veel gemeen hebben, maar niet hetzelfde zijn.

De urgentie waarmee we deze crisis moeten oplossen valt niet te onderschatten

 

De afgelopen weken is de luchtkwaliteit over de hele wereld enorm verbeterd. De lucht boven China, normaal gesproken dik van luchtvervuiling, is opgeklaard. Wereldwijd is de uitstoot van CO2 en andere broeikasgassen (broeikasgassen) drastisch verminderd, omdat industrieën en luchtvaartmaatschappijen tot stilstand zijn gekomen. Moeder natuur heeft de kans gekregen om te herstellen, tijdens deze ongekende verstoring van ons dagelijkse leven, waarvan we allemaal hopen dat ze van korte duur zal zijn.

 

Maar deze periode heeft ook aangetoond dat het de wereld ontbreekt aan pandemische veerkracht. Onze steden, gemeenschappen, industrieën en openbare voorzieningen staan onder enorme druk. In veel landen hebben volksgezondheidsstelsels het breekpunt bereikt of, in het geval van Noord-Italië, overschreden. Mensen over de hele wereld leven in angst en onze economieën stevenen af in de richting van een recessie.

 

De urgentie waarmee we deze crisis moeten oplossen valt niet te onderschatten en vereist al onze mentale energie en middelen, ondernemerschap en aanzienlijke overheidsmaatregelen. Naast de inspanningen om de verspreiding van het virus te stoppen en behandelingen (en uiteindelijk een vaccin) te ontwikkelen, moeten we de overweldigende economische gevolgen aanpakken en de bedrijfscontinuïteit versterken om de gevolgen te minimaliseren.

 

Met deze doelbewuste focus om de zaken zo snel mogelijk weer normaal te maken, bestaat het risico dat de publieke en politieke aandacht voor duurzaamheid verloren gaat. Duurzaamheidsproblemen zullen waarschijnlijk op de achtergrond komen te staan, aangezien onze fysieke en economische gezondheid nu de topprioriteiten zijn. Maar aangezien het veerkrachtiger maken van onze instellingen ongetwijfeld een fundamenteel onderdeel zal zijn van ons economisch herstel, zouden we er goed aan doen om te overwegen hoe we veerkracht kunnen combineren met duurzaamheid, anders riskeren we dat het huidige herstel van de planeet teniet wordt gedaan.

 

Sommige veerkrachtmaatregelen gaan heel duidelijk hand in hand met duurzaamheid. Globalisering is een economische zegen geweest, maar deze crisis brengt ons op het punt dat we misschien te afhankelijk zijn van goederen uit verre landen. Het stimuleren van vraag en aanbod van lokaal geteelde of gefabriceerde goederen kan gemeenschappen veerkrachtiger maken en tegelijkertijd een duurzaamheidsvoordeel creëren door de transport gerelateerde broeikasgasemissies te verminderen.

 

Maar het wordt lastiger als we nadenken over andere kwesties; Hoe kunnen we het luchtvervoer herstellen én de uitstoot van die industrie verminderen. Er is geen eenvoudig antwoord, maar deze crisis biedt mogelijkheden: een kans om over te stappen naar een duurzamere en winstgevendere luchtvaartsector. Voor alle duidelijkheid benadruk ik het feit dat het nu tijd is om over deze dingen na te denken. In een tijd waarin de luchtvaartindustrie onder druk staat, kan er een stevige discussie ontstaan over het aanpakken van enkele manieren waarop de industrie kan streven naar betere milieuprestaties. Misschien is het tijd om prijsconcurrentie aan te pakken, gezien het nu soms goedkoper is om met het vliegtuig te reizen dan met de trein. Kan de industrie dit gebruiken als een kans om veerkracht en duurzaamheid te vergroten? Welke maatregelen kunnen worden genomen naast de huidige inspanningen op het gebied van biobrandstoffen en CO2-compensatie? Terwijl we werken aan een herstel van de COVID-19-pandemie, mogen we niet nalaten onszelf deze en vele andere, weliswaar moeilijke vragen te stellen.

 

Hoe kunnen we bijvoorbeeld de industriële productie weer op gang brengen, maar de uitstoot van broeikasgassen en afval verminderen?

Of hoe kunnen we het toerisme regelen of reguleren op plaatsen die overspoeld worden door bezoekers, waardoor de levenskwaliteit van de bewoners en de natuur wordt geschaad?

En er zijn talloze andere vragen zoals deze die we nu moeten onderzoeken.

 

Dat gezegd zijnde, er zijn vragen waarop we al antwoorden hebben.

 

Kunnen we zakenreizen drastisch verminderen?

Ja, dat kunnen we. We zijn duidelijk in staat om digitaal te werken en verbinding te maken via internet. Dit geldt met name voor interne bijeenkomsten, maar ook voor klantbijeenkomsten, waarvan er vele momenteel digitaal plaatsvinden. In het verleden waren sommige organisaties en hun klanten terughoudend om persoonlijke ontmoetingen te laten varen. Misschien leert deze crisis ons dat veel van die vergaderingen toch op afstand kunnen worden gehouden. Bedrijven die minder reizen, worden veerkrachtiger en kostenefficiënt, aangezien minder reizen beter is voor de fysieke en mentale gezondheid van werknemers en veel tijd bespaart die we voor andere zaken kunnen gebruiken. Dit maakt het bedrijf ook duurzamer.

 

Maar degenen onder ons die in de civiele techniek werken, hebben ook heel wat vragen om over na te denken. Een interessant onderwerp om te onderzoeken is hoe we onze inspanningen op het gebied van klimaatadaptatie kunnen verduurzamen. Een voorbeeld is het gebruik van hernieuwbare energiebronnen (zon en wind) om pompstations voor drainage te voeden die steden beschermen tegen overstromingen. Een ander gebied is het leefbaarder maken van steden en gemeenschappen, dat is een aandachtsgebied voor ons bij Arcadis. Dit houdt onder meer in dat deze omgevingen intelligenter, veerkrachtiger en groener (duurzamer) worden gemaakt.

 

Maar wat betekent de uitbraak van het coronavirus voor de manier waarop we openbare ruimtes, openbaarvervoerslijnen en -knooppunten, gebouwen en dergelijke ontwerpen en plannen? Moeten we ernaar streven steden meer gecompartimenteerd te maken om de interactie tussen mensen in het openbaar te verminderen en om lokale autoriteiten in staat te stellen gebieden snel te sluiten in geval van besmetting? Dit kan een stad weerbaarder maken voor toekomstige pandemieën, maar hoe zou dit de andere aspecten van leefbaarheid beïnvloeden en zou dit de stad duurzamer maken?

 

We hebben allemaal veel te overwegen.