Als mensen met schulden eenmaal geholpen worden, zijn de resultaten over het algemeen zeer positief. Maar niet iedereen die schulden heeft, zoekt ook daadwerkelijk hulp. Een veelgehoorde verklaring hiervoor is schaamte. De consequentie van deze verklaring is echter dat wij als maatschappij nauwelijks grip hebben op het probleem en niet veel meer kunnen doen dan publiekscampagnes om het hebben van schulden bespreekbaar te maken.
Maar is schaamte wel de hoofdreden om geen hulp te vragen? Met dit essay willen we een breder denkkader schetsen, waarin autonomiebehoud een belangrijke drijfveer is voor mensen om hulp aan te nemen en daarmee meer handelingsperspectief om meer mensen te bereiken.