Willen we allemaal langer thuis wonen?
Sinds het sluiten van de verzorgingshuizen bezoeken jaarlijks 800 duizend 65-plussers de spoedeisende hulp (SEH) van een ziekenhuis, waarvan er 322 duizend worden opgenomen zonder medisch-specialistische noodzaak. Het gaat dan om welzijnsklachten, zoals eenzaamheid en neerslachtigheid, waarvan de huisarts vindt dat alleen thuisblijven niet meer verantwoord is. Dit leidt tot onnodige bezetting van 4.100 ziekenhuisbedden. Eén bed kost 800 euro per dag, op jaarbasis gaat het over 1,4 miljard euro. En dan nog de zogeheten transferverpleegkundigen die de lui weer verantwoord thuis moeten zien te krijgen.
De brancheorganisatie stelt voor om te investeren in preventie en interventie. Senioren kunnen zo langer thuiswonen. Er is zelfs een verzekeraar doende om sensoren bij senioren te plaatsen om hulpvragen te ‘sensen’. En investeren in 1e-lijnszorg - wijkverpleging, ouderengeneeskundigen. Een investering van slechts 700 miljoen euro zou nodig zijn.
Onlangs beloofden de wijkverpleegkundigen plechtig aan de minister dat zij de eenzaamheid kunnen gaan bestrijden… in ruil voor afschaffing 5-minutenregistratieplicht die hen 30% meer tijd geeft. Tel uit je winst, iedereen blij. Toch heb ik moeite met deze ‘oplossing’, die uitgaat van het 'feit' dat ouderen liever thuis blijven wonen. Ouderen zeggen inderdaad meestal - desgevraagd - dat ze liever in hun eigen huis wonen. ‘Ik ga toch niet tussen al die ouwe mensen zitten?’
In het woon-zorgcentrum van mijn overleden moeder waar ik nog elke week kom, hoor ik dat veel bewoners na gewenning, stikblij zijn dat ze er wonen - en anders de uitgeputte kinderen wel. Samen koffie kunnen drinken en samen eten- hoeft niet! je hebt je eigen woninkje waar je zelf koffie kunt zetten dan wel koffie en eten worden gebracht -, regelmatig concertjes en andere ‘evenementen’. Geen telkens wisselende vreemde over de vloer die voor je kookt/schoonmaakt, zorgt etc. Thuis waren ze geleidelijk aan alleeniger worden, steeds jongere buren, met kinderen, die overdag allebei werken. Uitgestorven buurten en jij neemt de postpakketjes aan. Vrienden die net als jij ook ouder en immobieler worden, kinderen ver weg. Mijn moeder ging destijds elke dag naar de supermarkt - gelukkig vlakbij - waar ze een soortement van ouderenhangplek creëerde. Waar moeten de oudjes anders heen zei ze dan - toen 82 jaar/zorgzwaartepakket 1.
En de dagbesteders in haar woonzorg-centrum die dus nog wel thuis wonen, smeken vaak 'al zetten jullie me in een hok, maar laat me hier blijven'. Echter, die zijn 'te goed' en het busje brengt zeer weer ‘lekker’ naar huis. En wat denkt u van de stagnerende doorstroming: al die ouderen - vaak alleenstaand - in te grote huizen met tuinen die ze niet meer kunnen bijhouden? En maar niet doorstromen naar kleinere behuizing en/of een woon-zorgcentrum, tenzij ze dus rijk-half dood-dementerend zijn.
Van een alleenwonende collega (76, geen kinderen, familie in een heel andere regio) die met diverse kwalen tobt, hoor ik: steeds weer anderen over de vloer en steeds weer uitleggen waar wat te vinden is, of ze zijn allergisch voor de kat. Boodschappen moeten anderen - vrijwilligers- doen. Soms wordt ze opgenomen in het ziekenhuis en dan is het weer een heel gedoe om naar huis te kunnen.
Het is dus gewoon niet waar dat 'iedereen' het liefst thuis wil blijven wonen. Dat is denken voor een ander.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Dus, als je maar lang genoeg als Overheid tegen de burger zegt dat die graag thuis "moet" blijven wonen, dan gaat die burger dat geloven en....hij heeft - het allerbelangrijkst -toch geen middelen om het tegen te houden.
Er is op vele fronten een smerig spel gespeeld met de ouderen. Die zijn nl. niet relevant in het grote spel.