Discriminatie

De natuur kent een gigantisch soortenrijkdom, ook onder de aapachtigen (primaten) waaruit homo sapiens is voortgekomen. Het komt bij de meeste primaten voor, dat de alfaman telkens sommige halfwassen mannetjes uit zijn groep stoot. Dit, vanwege een iets afwijkend uiterlijk bij deze jongemannetjes. Kleine afwijkingen in stapjes in de loop van miljoenen jaren. Stapjes in kleur, beharing, neus, ogen of in gedrag. 

Dit discriminerend gedrag - discriminare betekent ‘scheiden’ of ‘verdelen’ - bij al die soorten primaten is de uiteindelijke drijfveer voor ras- clan- en soortvorming, ook bij homo sapiens. Zegt primatoloog Marc van Roosmalen in zijn intrigerende en doorwrochte boek ‘Waarom de buren nooit deugen’. Deze wetenschapper woont al zijn halve leven in het Amazonegebied waar hij de vele soorten primaten onderzoekt.

Sociale selectie werkt niet zozeer op de hele groep maar telkens op een paar met geringe mutaties behepte bannelingen. Deze verstotelingen vormen op hun beurt groepjes om samen te overleven in het onbekende gebied waar ze noodgedwongen heen trekken, weg van de vertrouwde leefplek. En in dat nieuwe gebied moeten ze als het ware het wiel uitvinden, namelijk welke planten en vruchten kun je eten, voor welke andere dieren moet je uitkijken, waar kun je veilig slapen. Vrouwtjes sluiten zich aan of worden geroofd.

Elk verstoten groepje moet improviseren en zo worden ze in de loop van miljoenen jaren steeds inventiever of sterven uit. Elk groepje is sociaal en hiërarchisch georganiseerd én heeft een alfaman die de afwijkelingen verstoot. Er ontstaan zo steeds nieuwe soorten primaten, bijvoorbeeld zonder staart - niet meer nodig als je niet in bomen klimt. Of met een iets andere kleur vacht als gevolg van mutatie of omgevingsfactoren; bijvoorbeeld als je steeds verder moet trekken naar andere streken met een ander klimaat. Het lijkt op celdeling in de microwereld.

De verkleuring van vacht loopt bij alle primaten, ook bij homo sapiens, van zwart via bruin, grijs naar wit. Of van zwart via rood, oranje, geel, crème naar wit. Hoe kouder en kaler de omgeving, des te bleekgeler wordt de vacht of soms de inmiddels steeds kalere huid; des te smaller de neus, om warmte vast te houden.

Via het proces van uitstoting lukt het vooral onze soort zich te verspreiden over grote delen van de aarde, slimmer als homo sapiens werd. Wij zijn zo een plaag voor de aarde aan het worden, of we nu zwart, bruin, geel of wit zijn. Steeds meer komen we elkaar in de weg te zitten. Moord en doodslag! Tot op de dag van vandaag slaan wij elkaar groepsgewijs nog steeds de koppen in.