Schuiven met geld bedreigt succesvolle daklozenhulp

In februari liet staatssecretaris Jet Bussemaker (Volksgezondheid, Welzijn, PvdA) aan de Tweede Kamer weten dat ze niet langer geld uit de Algemene wet bijzondere ziektekosten (Awbz) wil reserveren voor de opvang van deze groepen. Dit tot grote zorg van de vier grote steden en de VNG.

De uitgaven in de volksverzekeringen zijn de laatste tijd zo gegroeid dat de staatssecretaris het niet meer verantwoord vindt om een apart potje te reserveren, waarvan niet zeker is of het ook helemaal wordt opgemaakt. 'Ik wil voorkomen dat anderen verstoken blijven van zorg, terwijl er (geoormerkt) geld overblijft.' Door gesteggel over locaties voor opvanghuizen hebben de gemeenten vorig jaar niet al het geld uitgegeven dat was gereserveerd voor de hulp.

Succesvol

Volgens de steden heeft deze stap van de staatssecretaris desastreuze gevolgen voor de voortgang van het Plan van Aanpak Maatschappelijke Opvang, waaraan sinds twee jaar wordt gewerkt en dat als zeer succesvol wordt gezien. De bedoeling is dat uiterlijk in 2010 de hulp aan zo'n tienduizend dak- en thuislozen is geregeld. Inmiddels hebben ruim drieduizend mensen een hulptraject gekregen. Omdat het geld niet langer is geoormerkt, verzwakt dat de onderhandelingspositie van gemeenten ten opzichte van de zorgkantoren, die het Awbz-geld beheren. Wim Kuiper van de VNG: 'Het mag duidelijk zijn dat er een groot verschil is tussen een uitgangssituatie waarbij duidelijk is hoe groot het bedrag is dat het zorgkantoor beschikbaar heeft en een situatie waarbij dat niet meer het geval is.'

Ook de Rotterdamse wethouder Jantine Kriens (PvdA) vreest afhankelijk te worden van de zorgkantoren. Dan bepaalt het geld weer het aanbod en niet de individuele zorgvraag, stelt ze: 'Wij worden afhankelijk van meerdere zorgverzekeraars die onderling de strijd moeten aangaan om als eerste een beroep te doen op zorg voor individuele dak- en thuislozen.' Volgens Bussemaker zijn al die zorgen niet nodig. Zorgkantoren zijn nog steeds verplicht om zorg te leveren waarvan vaststaat dat iemand er recht op heeft. Wel zegt ze toe de zorgkantoren te wijzen op 'het urgente karakter van zorg van zorgmijders'. Volstrekt onvoldoende, vinden Kuipers en Kriens.