Maak jeugdzorg overbodig; tip 5, “Meer huisverboden, minder uithuisplaatsingen”
Mijn vijfde tip aan de gemeenten als toekomstige opdrachtgevers om jeugdzorg zoveel mogelijk overbodig te maken gaat over het meer gebruik maken van de bestaande mogelijkheden om plegers van huiselijk geweld een huisverbod op te leggen. De Rotterdamse wethouder jeugd Hugo de Jonge lanceerde dit idee recentelijk en ik ben het van harte met hem eens.
Op dit moment wordt het huisverbod vooral ingezet bij huiselijk geweld tussen volwassen partners. Als er sprake is van ernstig huiselijk geweld tegen kinderen dan wordt veelal voor alle zekerheid gekozen voor uithuisplaatsing van de kinderen, terwijl dat eigenlijk de omgekeerde wereld is. Als nu de geweldpleger bij kindermishandeling een huisverbod opgelegd krijgt, dan kan de “afkoelings”periode van maximaal 4 weken dat het huisverbod mag duren benut worden om een goede analyse van de situatie te maken en om te bezien of er alsnog afspraken te maken zijn met alle betrokkenen die de veiligheid van het kind bij terugkeer van de geweldpleger in het gezin kunnen waarborgen. Ook bij vermoedens van kindermishandeling kan een tijdelijk huisverbod preventief worden opgelegd.
Uithuisplaatsing van kinderen in verband met kindermishandeling (ook als het kind getuige is van huiselijk geweld tussen partners is sprake van kindermishandeling) zal zeker niet in alle gevallen voorkomen kunnen worden. Maar naar verwachting zal op zijn minst in een deel van de gevallen de situatie tijdens het huisverbod voldoende kunnen worden genormaliseerd, waarmee een altijd traumatiserende uithuisplaatsing voorkomen kan worden.
De dreiging van een uithuisplaatsing die tijdens het huisverbod boven de markt blijft hangen zal in een aantal gevallen een prikkel vormen voor de ouders in kwestie om snel mee te werken aan maatregelen en behandeling gericht op voorkoming van herhaling. Wellicht dat de huiselijk geweldpleger zelfs wel bereid is indien nodig vrijwillig wat langer dan de vier weken termijn elders te verblijven. In sommige gevallen zal nog wel een ondertoezichtstelling nodig zijn om te zorgen voor extra toezicht vanuit Bureau Jeugdzorg op het naleven van gemaakte afspraken. Maar een ondertoezichtstelling is nog altijd minder ingrijpend voor een kind dan een uithuisplaatsing. Bijkomend voordeel is dat een gewone ondertoezichtstelling goedkoper is dan een ondertoezichtstelling met uithuisplaatsing.
Overigens is er geen enkele reden om te wachten met het meer gebruik maken van huisverboden tot aan het moment dat de gemeenten verantwoordelijk worden voor de jeugdzorg. De bevoegdheid tot het opleggen van een huisverbod berust bij de Burgemeester. De gemeenten kunnen er dus samen met de Bureaus Jeugdzorg nu al mee aan de slag.
Reacties: 10
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Wanneer beseffen bestuurders politiek zelf nu eens dat zulke familierechtspraak kindertjes schade aandoet. Letterlijk.
Deze patiëntjeskwekerij stop je alleen als je geen gezag geeft aan dat soort als bedoeld te weten o.a. geestesgestoorde borderliners-moeders meest.
Die discussie hebben ze al jaren verdomd te voeren. Terwijl dat de oplossing is in -belang van het kind en kinderbescherming-
Dit verhaal gaat dus over wat hulpverleners willen geloven (‘ons werk heeft zin en is veel geld waard’) en niet over wat er wetenschappelijk bekend is (mishandelende ouders veranderen bijna nooit) Het erge hieraan is dat daar jaarlijks tientallen kinderen door overlijden. Dat blijkt uit recent onderzoek van de Veiligheidsraad. Daarom is het ook zo kwalijk dat Erik Gerritsen nu net doet alsof dit soort ernstig mishandelende ouders kunnen veranderen door interventies van zijn club. Gerritsen laat daarmee de belangen van zijn Bureau Jeugdzorg Amsterdam prevaleren boven de levens van kinderen die aan BJAA zijn toevertrouwd. En hij doet dat willens en wetens want Gerritsen kent natuurlijk de discussies over de onwetenschappelijke interventies in de jeugdzorg ook, en hij kent het rapport van de Veiligheidsraad ook. Daarom geven de columns van Erik Gerritsen een nare smaak, ze zijn niet eerlijk en kunnen voor kinderen zelfs dodelijk uitpakken.
U zegt dat men de discussie niet wil voeren, daarom doe ik u het verzoek met mij deze discussie aan te gaan. Een discussie op basis van feiten, niet gebaseerd op ongenuanceerde visies of meningen.
Durft u het aan?
Ten aanzien van een aantal kritische bijdragen valt echter op dat steeds dezelfde riedel wordt afgedraaid. Wij van de Jeugdzorg gaan voor ons eigen belang en alles wat we voorstellen is per definitie slecht. Dat maakt het constructief kritische gesprek bij voorbaat "lastig".
Dat gezegd hebbende nog één inhoudelijke reactie. De retorische truc die wordt toegepast (mij een mening in de mond leggen die ik niet heb en die vervolgens afkraken) gaat toch echt niet op. Voor alle helderheid, daar waar sprake is van ernstige acute bedreiging van de veilige ontwikkeling moet gewoon direct en stevig worden ingegrepen ter voorkoming van erger, dus een uithuisplaatsing. Ik ben zelfs van mening dat we soms wel wat eerder voor die optie mogen kiezen juist om de kans op terugplaatsing te vergroten. Dus sneller uithuisplaatsen gericht op korter uithuisplaatsen. Tegelijkertijd wil ik zo veel mogelijk onnodige uithuisplaatsingen voorkomen. Dat kan door meer inzet van huisverboden en dan de afkoelingsperiode benutten om te bekijken of uithuisplaatsing echt nodig is. Wie kan daar nu tegen zijn?
En ja, er gaan op individeel niveau vast zaken mis, dat is overal zo. Maar please, kap met dat individuele geklaag, daar is echt nog nooit iets beter van geworden.
Door Erik Gerritsen • 11.04.11
Ik ben zo'n 55-plusser, geen WW-uitkering, maar WIA. Baanloos tengevolge van gevolgen van een NAH, maar het gevoel hebben en weten dat ik nog veel in mijn mars heb en kan. Ernstig bezig een nieuwe baan te vinden, hetgeen, (zoals u allen wellicht zult weten of ervaren hebt) a hell of a job is.
Ik was dus erg blij met de bovenstaande column van Erik Gerritsen en besloot de uitdaging aan te gaan. En met succes, ik ben nu sinds 1 juni op BJAA werkzaam als vrijwilliger en ben toegevoegd aan het Wachtlijstteam.
Wat ik in mijn reactie niet ga doen is het opnemen voor Erik. Mijn mening en mijn, (nog wel korte) ervaring is dat de man hiertoe zelf zeer goed in staat is en geen ondersteuning, (mentaal of fysiek) behoeft.
Wat ik evenmin ga doen is ingaan op mijn NAH, wat de gevolgen zijn, wat het heeft betekend voor mij en mijn gezin en uiteindelijk ook voor mijn baan die ik al sinds 1994 uitvoerde.
Wat ik ook niet ga doen is ingaan op hoe ik het hier vind, waarom ik dit werk wil gaan doen, waarom ik als vrijwiller heb gesolliciteerd.
Wat ik echter wel wil doen is het uiting geven aan mijn verbazing over de veelal negatieve reacties op de columns van Erik. Ook op bovenstaande column werd erg negatief gereageerd.
Maar ook tijdens een cursus, (ja, ja wel vrijwilliger, maar toch al 2 cursussen mogen doen) vernam ik vaak negatieve geluiden over BJAA, met name ten aanzien van de reorganisatie.
Nu ben ik hier nog maar kort en weet derhalve niet het fijne nog van alle BJAA-perikelen. Wellicht kom ik die de komende tijd nog te weten en kan dan ook een mening hieromtrent vormen.
Maar zolang ik van dit alles nog niet goed op de hoogte ben, wil ik toch niet mee glijden op deze m.i. negatieve spiraal. Ofschoon er wellicht volgens u voldoende redenen zijn om niet al te positief te zijn, denk ik toch dat een dergelijke attitude niet zal bijdragen aan een positieve werksfeer, een positieve werkbeleving. Bovendien is mijn ervaring na mijn NAH, dat negativiteit weinig constructief bleek en dat dit ook zijn weerslag had op mijn herstel, revalidatie, re-integratie, mijn weer volwaardig partner van mijn echtgenote en vader van mij nog jonge kinderen had. En hoe langer men in een dergelijke negativiteit blijft hangen, (die overigens overmatig veel energie kost) des te moeilijker wordt het om uit deze spiraal te geraken.
Ik heb er dan ook bewust, (van schade en schande wordt men wijs) voor gekozen om de positieve weg in te slaan. Positief te labelen van wat in 1e instantie negatief overkomt. En ik merk nu hoeveel meer mij dit gebracht heeft. Een jaar geleden stond ik in mijn dieptepunt en als ik zie waar ik nu sta, ben ik ver gekomen.
Dus met alle respect voor uw gevoelens, uw kennis van zaken, en ook uw (negatieve) ervaringen binnen BJAA zou ik u toch willen vragen het eens anders te proberen. Probeer het eens van een andere kant te bezien. Ga niet meteen van het negatieve uit. Probeer de ander eerst goed te begrijpen, alvorens een (negatieve) mening te vormen. Vergeet niet dat de uitstraling van een bedrijf ook van invloed kan zijn op nieuwkomers binnen dat bedrijf. En het zou toch bijzonder jammer zijn dat nieuwkomers het laten afweten, vanwege de sfeer, het gevoel, de negatieve "vibe" in dat bedrijf. Want daarmee helpt u zichzelf niet. Ik zou bijna zeggen: Au contraire!
Ik wens u veel positieve energie.
Het is maar zeer de vraag of je kwetsbare kinderen altijd kunt helpen. Want we weten helemaal niet of dat resultaat heeft, de hulp in de jeugdzorg is immers nauwelijks ‘evidence based’. Wat we wel weten is dat sommige managers in de jeugdzorgsector – Erik Gerritsen is daar een goed voorbeeld van – altijd maar aankomen met de zogenaamde belangen van kwetsbare kinderen om meer geld te eisen van de politiek. Ook schrikken zulke bestuurders er niet voor terug om jaar na jaar de wachtlijsten weer te laten oplopen om de politiek onder druk te zetten steeds maar meer geld in hun organisaties te pompen. En we weten dat er sprake is van ernstig disfunctioneren van sommige Bureau’s Jeugdzorg en BJAA van Erik Gerritsen is daar in Nederland het meest schrijnende voorbeeld van. Het is de enige Bureau Jeugdzorg in Nederland die zowel onder curatele stond van de Inspectie als van de wethouder, omdat ze de veiligheid van de ‘kwetsbare kinderen’ helemaal niet konden garanderen.
Kortom, er is dus sprake van een constante zucht naar geld, omzet en nieuwe klandizie. Terwijl we helemaal niet weten of dat werkt maar we wel zeker weten dat het in veel gevallen niet werkt. Dus we dragen water naar de zee. Wat er in eerste instantie zou moeten gebeuren is dat alle behandelingen ‘evidence based’ zijn. In de tweede plaats moet een organisatie als BJAA werk gaan maken van het disfunctioneren en de enorme hoeveelheid klachten die uitgerekend over dit Amsterdamse Bureau Jeugdzorg in omloop zijn. Bij kranten, bij politici, bij het Koninklijk huis, bij de Nationale Ombudsman. Overal zijn klachten in omloop maar daar wordt nooit naar geluisterd en Erik Gerritsen doet net alsof dit probleem helemaal niet speelt. Maar gemeenten krijgen daar natuurlijk straks in alle hevigheid mee te maken. Dus het zou wel eens gezond zijn om eens af te stappen van het idee dat alle kinderen geholpen moeten worden, als we ze peperdure hulp geven waarvan onbekend is of het werkt. Alsof je een kankerpatiënt peperdure kaviaar geeft omdat je zo’n kankerpatiënt toch moet helpen, hij of zij kwetsbaar is. Terwijl kaviaar niet helpt tegen kanker.
Dus misschien is het wel tijd om eens een andere experiment te doen, bijvoorbeeld in Amsterdam waar de problemen groot zijn. Schaf BJAA af en bouw enkele grote opvanghuizen met pony’s, heel goed onderwijs (daarvan is wél bewezen dat het probleemkinderen zelfvertrouwen geeft en helpt om zich beter te laten voelen, zie het werk van prof. Knorth hierover), heerlijke maaltijden, muziekles, sport. En laat kinderen – als ze daar aan toe zijn om hun ouders te verlaten – daarheen gaan en garandeer hun opvang. Want als de kinderen daar niet aan toe zijn, krijg je altijd drama’s omdat ze loyaal zijn met de ouders en dus ‘tegen de hulpverlening’ zullen kiezen. Misschien kun je een kleine dienst opzetten voor de echt zeer ernstige mishandelingsgevallen, maar dan moet daar expertise zijn. Nu is er helemaal geen expertise bij Bureau’s Jeugdzorg over mishandeling, men doet maar wat volgens de Veiligheidsraad. Met alle klachten over disfunctioneren en al het leed dat daar het gevolg van is vandien. Dat moet ophouden.