Luisteren

Langs de A6 richting het noorden van ons land staan ze vanaf de polder tot diep in Friesland te wapperen, de omgekeerde vlaggen. Een kilometerslang lint van protest, heel precies met dezelfde intervallen van een paar honderd meter in de grond geplant. Netjes bijna.

Kosten noch moeite zijn gespaard om de onvrede over de stikstofplannen te uiten. Kosten noch moeite die de boeren zich blijkbaar kunnen permitteren én die er toe leiden dat er naar ze geluisterd wordt. Dat er geluisterd wordt, is mij betreft niet het probleem. We hebben als overheid naar alle inwoners te luisteren en er valt wel iets af te dingen op het jarenlange stimuleren van groei van de sector. Maar wat me opvalt is dat de overheid voorál lijkt te luisteren naar degene die zich luid laat horen. Het duurde jaren en jaren voordat er goed naar de toeslagenouders werd geluisterd.

Er zit iets scheef in hoe we als overheid onze aandacht verdelen. Je ziet het terug in de letterlijke verdeling van ons land; ruim 70 procent van onze grond besteden we aan landbouw en slechts 12 procent aan woningen. Klopt die verdeling nog in het licht van de woningnood? Misschien is het tijd om eens helemaal opnieuw te kijken naar wat we belangrijk vinden en waar we aandacht aan besteden. Daarbij zouden we ons niet moeten laten leiden door wie het hardste schreeuwt.

Als je geen woning kunt vinden, als je geen geld hebt om schoolboeken voor je kinderen te kopen omdat de boodschappen steeds duurder worden, als je niet slaapt vanwege de energierekening, dan vraag ik me af of je de tijd, geld en de puf hebt om honderden vlaggen langs de weg te plaatsen of om luide protesten te organiseren. En dat zou ook niet nodig hoeven zijn.

Want als overheid moeten wij er juist zijn voor diegenen die we níet horen, voor degenen die stil zijn. Omdat ze simpelweg al hun energie nodig hebben om te kunnen overleven.